Bijna alles ging zoals beoogd…
Saskia Dhont en Michelle Zacht kennen elkaar al een aantal jaar vanuit de mountainbikewereld wanneer zij aan een gezamenlijke fietstocht in het Zuid-Duitse Oberstdorf beginnen. Het zou een vijfdaagse mountainbiketocht worden, met fietsbagage, van berghut naar berghut en over ongebaande paden.
“Als duo reden Saskia en ik samen meerdere meerdaagse marathons en trainden op verschillende plekken in Europa”, vertelt Michelle. “We zijn beide echte ‘bergfreaks’, dus een huttentocht met de fiets stond bijzonder hoog op ons lijstje en moest er echt van komen.”
Corona lijkt roet in het eten te gooien, maar in September staat ‘alles net even op geel’, waardoor de dames besluiten alles voor te bereiden en op pad te gaan met de juiste fietskleding.
Berghutten
“Door Corona waren veel berghutten gesloten”, weet Michelle. “En moest je vooraf reserveren. Dus dat was nog wel een dingetje in de voorbereiding. We gokten erop dat we bij elke berghut op ons lijstje zouden kunnen komen, met als back-up-plan een aantal overnachtingsplekken in het dal, mochten ze toch niet bereikbaar zijn…”
Passen en meten met kleding en bagage
In een berghut, meestal hoog gelegen en lastig bereikbaar, slaap je vaak op slaapzalen en ga je – zoals Michelle het zegt – ‘echt back-to-basics’. Er is niet altijd de mogelijkheid om te douchen, en als er een douche is, dan is dat vaak alleen met koud water. Elektriciteit om je telefoon op te laden, of bereik om een appje te sturen, zit er ook niet in.
“Voor je gevoel ga je terug in de tijd. Door Corona moesten we ook onze eigen slaapzak meenemen in de hutten, en dat betekende dus extra bagage.”
Michelle en Saskia besluiten vijf dagen te fietsen, ontwerpen hun eigen route die net zo fraai is als hun fietskleding, en plannen één nacht in een hotel voor een warme douche en het wassen van hun wielertenues. “De andere drie nachten zouden we in burghutten overnachten”, zegt Michelle..
De juiste wielerkleding voor de mountainbiketocht
Natuurlijk konden de twee slechts beperkte bagage meenemen op hun trip. Michelle vertelt dat ze met een front- en een backloader op pad ging. Naast de slaapzak, eten, reservematerialen, toiletspullen en oordoppen, moest er ook extra wielerkleding en casual kleding mee. Prop daar een paar schoenen, slippers, een jasje, arm- en beenstukken, een setje handschoentjes en een poncho bij en de tas zit bomvol.
De weersvoorspellingen de dagen voor de trip waren geweldig, herinnert Michelle zich. Zodoende begon zij samen met Saskia aan hun huttentocht, in korte broek met goede zeem.
De eerste drie etappes: mooi en succesvol
De eerste etappe had weliswaar een aantal pittige loopstroken, maar beiden kwamen stipt om 1700 uur in hun eerste hut aan. In een hutje aan een prachtig bergmeer laden ze hun tassen uit. Ze pluggen hun fietsnavigatiesystemen in het stopcontact, proberen hun ritje te uploaden, ontwerpen een waslijntje aan de dakgoot van de hut om hun wielerkleding op te hangen, en eten wat. Om 22.00 uur is het pikkedonker in het hutje.
De volgende dag staan de twee op in ultieme stilte. Bij zonsopkomst pakken de twee alles weer in voor de tweede etappe. Ook de tweede rit verloopt goed. De tweede hut is groter en bestaat uit een grote slaapzaal. Ze zijn dit keer niet de enige, maar: ‘niemand snurkte, dus de oordoppen konden in de tas blijven’.
Ook de derde dag gaat nog goed. Na een goede nachtrust en een goed ontbijt beginnen Michelle en Saskia aan een tocht met een dertig-kilometer lange klim. “Fenomenale uitzichten”, herinnert Michelle nog. “In de afdaling kwamen we in een meer bewoonde wereld en aan het eind van de dag kwamen we aan in ons hotelletje. We konden onze kleding wassen en hadden een warme douche.”
Maar dan: ‘Bergen kunnen verrassen, realiseerden we ons voor de zoveelste keer’
Michelle vervolgt: “De vierde etappe zou de spannendste worden, wisten we van tevoren. Op onze route zagen we dat we in de laatste vier kilometer 700 hoogtemeters zouden moeten overbruggen, en dat is praktisch onmogelijk. Gelukkig hadden we de hele middag om die vier kilometer te overbruggen, zeker toen het begin van de rit nog soepel ging over goede wegen.”
Na een uitgebreide lunch (‘misschien hebben we wel iets te lang in het zonnetje gezeten’) volgde, volgde waar Michelle en Saskia voor vreesden: stijgingspercentages richting de dertig procent, glijpartijen met de fiets in de hand en rotspartijen waar niet tegenop te klimmen was.
“Het werd alleen maar steiler en steiler”, vertelt Michelle. “Het was duwen, tillen, sjouwen en trekken om die fiets mee naar boven te krijgen. Het sloeg eigenlijk helemaal negens meer op.”
Afzien in de wielerkleding
De gemiddelde snelheid daalde, de trek nam toe, de tijd vloog voorbij. Ze bespeurden lichte twijfel bij het ingaan van de late middaguren. De vermoeidheid nam toe en de benen waar al enigszins zwaar van de voorgaande etappes. De berghut, het doel van de rit, was nog steeds niet te zien. “Waar waren we aan begonnen?”, vroeg Michelle zich zo nu en dan af.
Vastberaden bleven de twee doorgaan en uren later dan oorspronkelijk beoogd kwamen ze boven op berg. En daar stond de berghut die hen zoveel moeite had gekost om te halen.
“Ter plekke zaten mensen lekker te zonnen op het terras”, zegt Michelle. “Vol ongeloof keken ze naar ons dat wij met onze fietsen aankwamen.”
‘Ultiem gevoel van vrijheid’
De laatste etappe was de zwaarste niet: voornamelijk in dalende lijn richting de parkeerplaats waar de auto stond. Onderweg vielen enkele regendruppels die de rit iets lastiger maakten. Zo kwamen de beenstukken toch nog uit de tassen en kwam het Hard-Day winterjacket van Tactic Sport toch nog van pas. “Toen we bij de auto aankwamen barstte het noodweer los: onweer en hagel, maar toen zaten we gelukkig al binnen.”
“Hollandse timing”, zegt Michelle daarover. “Het noodweer hield urenlang aan, en wat hebben Saskia en ik genoten van dat bijzonder slechte weer terwijl we in de auto zaten. Een paar dagen later zagen we foto’s dat het bij de laatste berghut zelfs gesneeuwd had.”
“Het was een ultiem gevoel van vrijheid en geluk, de huttentocht die we gedaan hebben, die moeilijke vierde etappe en de sneeuw die twee dagen later viel. Saskia en ik hebben elkaar en onszelf nog beter leren kennen tijdens deze schitterende tocht. Een ding is zeker: dit smaakt naar meer.”
